Caveat

Varðandi ljóðið í síðustu færslu: Þannig er að vefritið Starafugl óskaði eftir ljóðum úr öllum áttum til að gefa út á bók, sem heitir Viljaverk í Palestínu og var ætlað að vekja athygli á neyðarsöfnun félagsins Ísland-Palestína. Gott framtak sem gaman hefði verið að taka þátt í, en vegna annríkis, netleysis og einhverrar vanmáttarkenndar gagnvart verkefninu féll ég á tíma og náði ekki að senda neitt inn. Þannig að þetta ljóð er hálfgerður bastarður. En ég vil líka benda á neyðarsöfnunina:

Reikningur: 0542-26-6990
Kt. 520188-1349
Skýring greiðslu:
Neyðaraðstoð við Palestínu

Göng til Gaza

Ég hafði verið að brjóta heilann um afstöðuljóðlist, um hverju hún áorkar, hvort hún áorkar nokkru yfirhöfuð og þá hvernig. Vegna Palestínu, aftur. Svörin virðast yfirleitt þau sömu: litlu, varla og góð spurning. Ég held að minnsta kosti að fullyrða megi að ákveðin tegund hennar virki ekki, sé strand, ef ekki dauð, nema þegar hún sé eftir fólkið sem verður fyrir misréttinu, í þessu tilviki Palestínumenn. En hvað ber að gera? Og hvað er afstaða? Ef marka má skáldin virðist það vera eitthvað á borð við „morð eru vond“. Ég er ekki með svör en ég held að í ljóðlist þurfi að láta tungumálið sjálft einhvern veginn líkja eftir því sem ljóðið er 'um', að form sé innihald og innihald form, án þess að hafa nákvæma útlistun á því, ekki ætla ég að segja fólki hvernig það eigi að yrkja, né er þessum texta heldur ætlað að vera dæmi um slíkt, en hvernig getur tungumálið líkt eftir svona hryllingi? Þarna komum við kannski aftur að þessu með að „segja hið ósegjanlega“. Markmiðið er kannski ekki endilega að ljóðin sjálf séu eins og heimagerðar eldflaugar, heldur frekar að Hamas leynist bakvið sérhvert orð, ef það meikar sens. Þetta allt hélt fyrir mér vöku. Ég ætlaði í sturtu en þá sprautaðist bara blóð úr sturtuhausnum. Ég ætlaði að fá mér morgunmat en þá var kornflexpakkinn fullur af muldum höfuðskeljum. Ég fór út en þá var risinn múr beint fyrir framan húsið mitt, örugglega þúsund metra hár. Loftveginn komu steikingasveimarar. Þetta síðasta var vísun í afstöðuljóð sem virkar. En þá las ég frétt um að Ísraelsher hefði uppgötvað flókið kerfi neðanjarðarganga undir Gaza. Samkvæmt heimildum teygja þau anga sína alla leið til Svalbarða. Vel grafið, gamla moldvarpa! Þetta síðasta var Marx, að tala í gegnum Sigfús. Ég er farinn að grafa. Ég ætla að grafa mér göng til Gaza. Ég gref og gref. Ég tek með mér eitthvað af orðum innvortis, ég veit ekki hve mikinn tíma það mun taka, en vona að þegar ég rek hausinn upp úr jörðinni í Zaytoun eða Toffah, í Rafah eða Khan Younis, eða upp úr gólfinu í Al-Aqsa sjúkrahúsinu, eða rústum einhvers heimilis eða skóla, þá muni ég hver þau voru.

Sternberg: Úr Þunglyndisljóðum

allt verður bara verra

maður getur leyft sér

að vona

en

allt verður bara verra

sama hvað ég geri

veldur útkoman

vonbrigðum

***

þetta er bratti

að klifra upp í mót

krefst mikillar áreynslu

og allir sem reyna

hrapa

eftir svolitla stund

niður



***

ég veit ekki

hvort aðrir

vita

hvenær

afturförin hófst

eins og steinn í skónum

bara að ég ætti

skó sem rúmuðu stein

það eru stór

göt í öllu

***

það er engin leið að segja

hversu lengi

þetta kemur

til með að vara

ég get bara fullyrt

að það mun ekki skána

***

þegar við ekki erum

jörðuð hvort í annars örmum

stöndum við alveg kyrr

við hlið hvors annars

líkami minn er duftker

líkami þinn er duftker

skiljanlega eigum við ekki mök

***

hvernig

hnignun

hvers og eins 

mun þróast

má lesa

í andlitinu

meira og meira

sinnuleysi í svipnum

þannig 

að færri og færri

athafnir

eiga sér stað



***

ég reyni

að læra eitthvað nýtt

en það eina sem gerist

er að ég uppgötva

hve mikið

ég misskildi í gær

***

ég tala ekki

eins og þú lest mig

ég tala hægt

og þegar einhver

spyr mig

um eitthvað

svara ég bara

með einsatkvæðisorðum

***

við verðum

lélegri og lélegri

í öllu

færri og færri

geta munað

betri tíð

maður gæti haldið

að það gæti líka talist

af hinu góða

ekki sífellt 

að hugsa um

að allt var betra áður fyrr

en það er alltaf

einhver sem grætur

og það minnir mann á

að það er sorglegt

***

allt verður

meira og meira virði

en

virðið sem það eykst að

verður

minna og minna virði



***

enginn heldur bókhald

enginn úthlutar nöfnum

enginn ómakar sig

við að greina



***

Að kalla þessa tíma

erfiða

gerir það léttara

því

maður hugsar

að það vari ekki að eilífu

að það sé ekki

manns eigin sök